Zawsze myślałam, że będę cierpliwą mamą do czasu aż…

….moje dziecko poczyniło próby samodzielnego ubierania się.

Tu moja cierpliwość została wystawiona na prawdziwą próbę.

Chciałam ją przetrwać. Obiecywałam sobie, że będę z miłością spoglądać na oznaki samodzielności dzieci.  Są jednak sytuacje, które mnie przerastają…

Efekt? Codziennie gryzę się po języku i tysiące razy przyszywam go na okrętkę. Zdarza mi się wychodzić z siebie i stawać obok. Wiję się jak wąż, by nie pomóc i nie przerwać trwającej zbyt długo czynności, ale cierpliwie czekam, aż moje dziecko….

1. założy kurtkę  – bez pomocy rzecz jasna…
2. wsunie buty i dokładnie zapnie każdy rzep. To oczywiste, że każdy pasek musi ułożyć się dokładnie i równiutko, a po drodze trzeba jeszcze kilka razy go odpiąć tak dla pewności, że wcześniej był równo zapięty.
3. założy rajstopy, próbując dopasować je na stopy, naciągnąć na pupę i przy tym nie przewrócić się. A na końcu i tak okaże się, że dwa paski znalazły się z przodu i konieczne jest rozpoczęcie operacji od nowa.
4. założy buty na…ręce i wykona piękne ślady na pół godziny wcześniej umytej podłodze,
5. sprawdzi, czy dzisiaj może lewy but pasuje na prawą stopę,
6. włoży ogrodniczki i kurtkę, a następnie zawoła siku
7. uzna, że czapka go ciśnie i konieczna jest zmiana….fryzury
8. stwierdzi, że nie może postawić w pionie palców i buty są za ciasne…

Czekam na śnieg, bo lubię gdy jest biało. Czekam jednak też na lato, kiedy wyjście z domu nie będzie wymagało zakładania na siebie tak wielu elementów garderoby.

Macie podobnie?