Róż a może błękit – czy kolor dziecięcych ubranek ma znaczenie?

Słodkie, różowiutkie, wręcz landrynkowe ubranka dla dziewczynki i w odcieniach błękitu dla chłopca bardzo wyraźnie odznaczają się na sklepowych wieszakach. I tak rodzic oczarowany kolorami, ale i wyraźnym podziałem płci dziecka kupuje to, co sugeruje producent, by nie naruszyć pewnych norm społecznych. Ale czy taki podział jest potrzebny i czy w ogóle ma to jakiś głębszy sens?

Rodzic jak to rodzic w pierwszej kolejności wybiera ubranko ciepłe, wygodne i najbardziej potrzebne. Dopiero potem myśli o wstążeczkach, kwiatuszkach czy autach na ubrankach. Choć bywa i tak, że właśnie te upiększające dodatki (koraliki, dżety, ozdobne guziczki) wzbudzają w rodzicach potrzebę, by swoje dziecko wyróżnić…

Skąd w ogóle ten podział na błękit i róż?

Kolor niebieski w dawnych czasach był symbolem macierzyństwa, stąd zwyczaj, by panna młoda w dniu ślubu miała na sobie coś niebieskiego. Choć początkowo to biel była symbolem dzieciństwa, utożsamiano ją z  niewinnością i nowym początkiem.

Kolor różowy natomiast dawniej był przeznaczony dla chłopców, ponieważ mały Jezus przedstawiany na obrazach miał szatę w kolorze różowo – czerwonym. Natomiast niebieski był przeznaczony dla dziewczynek z racji, iż Matka Boska na obrazach jest przedstawiana w niebieskich szatach.

Dopiero na początku lat 40 XX wieku pojawiły się poglądy, że do kobiety bardziej pasuje kolor czerwony i jego odcienie – w tym róż. Dowiedziono również badaniami, że kobiety są bardziej wrażliwe na te kolory, a i małe dziewczynki chętnie wybierały róż i czerwień.

Projektanci mody zaczęli proponować ubrania różowe  (głównie spódniczki i sukieneczki) a kobiety chcąc podążać za najnowszymi trendami mody, zaczęły ubierać w nie swoje córki. Skoro błękit nie był już kolorem wiodącym w ubrankach dla dziewczynek, chłopcom zaczęto dopasowywać ubranka głównie w kolorze niebieskim, choć i ten pozostał „dozwolony” dla dziewczynek.

Kolor ubranek a budowanie tożsamości płciowej dziecka

Bez wątpienia wielu psychologów uważa, że odpowiedni dobór koloru ubrań u dziecka jest istotnym elementem budowania jego płciowej tożsamości.

Wszystko dzieje się poprzez obserwacje, która daje dziecku obraz samego siebie. Skoro mam na sobie ubrania w takim kolorze, jak większość dziewczynek,  to znaczy, że jestem dziewczynką. Ułatwia to maluchowi prawidłową identyfikację, zwłaszcza, że u małych dzieci ciężko  na pierwszy rzut oka określić płeć.

Ubieranie dziecka w dominujący kolor danej płci daje dziecku możliwość przynależności do tej grupy nie tylko dlatego, że ono widzi siebie w niej, ale także dlatego, że tak odbierają go inni. Z pewnością chłopiec, który ma ubranko w kolorze niebieskim nie będzie miał problemu z akceptacją kolegów, ale już w ubraniu różowym byłby być może wyśmiewany.

Jednak ubieranie chłopca tylko na niebiesko a dziewczynki na różowo niesie również za sobą ryzyko pewnych problemów. Musimy liczyć się z tym, że jeśli chcemy by nasze dziecko nie „odstawało od tłumu”, jesteśmy zmuszeni do wychowywania go zgodnie z panującymi w naszej kulturze zwyczajami.