Rodzicielstwo bliskości – czyli świat kłania się dziecku?

Rodzicielstwo bliskości to idea piękna, niemal baśniowa, słodka, rozkoszna, pachnąca jak świeżo wykąpany niemowlak, gładka jak jego czysta skóra, pozbawiona wszelkich załamań i niedoskonałości. I z tego powodu mało prawdziwa. Nadmuchiwana do granic możliwości pęka jak bańka mydlana.

Choć zwolennicy podkreślają, że w myśl jej zasad można wychować dziecko (nawet nie wychować, bo rodzicielstwo bliskości to „nie-wychowywanie”), to prawda jest taka, że im dzieci starsze, a rodzice bardziej doświadczeni, tym rzadziej styl ten traktuje się poważnie. Porównuje się go do sposobu opieki, który sprawdza się nad najmłodszymi dziećmi. I tylko nimi. Gdy maluch dorasta, rodzicielstwo bliskości nie wytrzymuje konfrontacji z rzeczywistością.

Co prawa możemy udawać, że świat jest idealny i próbować nagiąć rzeczywistość do potrzeb dziecka, jednak niestety prędzej czy później dotrze do nas, że nasze starania są skazane na porażkę. Dziecko, które nie zostało wychowane przez rodziców, zostanie wychowane przez świat. I tę lekcję najpewniej mocno przeżyje.

Pokaż jak bardzo kochasz dziecko

Dzisiaj wyścig szczurów to składowa każdego fragmentu rzeczywistości. Licytacja odbywa się w wielu sferach życia. Także w wychowaniu. Wmawia się nam, że dobrze kochać można tylko tak, jak aktualnie sądzi jedna czy druga „mądra głowa”, a jak się postępuje inaczej, to na pewno nie ma się odpowiedniej wiedzy i krzywdzi się dziecko.

Modne jest przytulanie w chuście, noszenie i unikanie płaczu, a każdy przejaw niezadowolenia ze strony dziecka odbierany jest jako porażka rodzica. Bo gdy dziecko łka, to znaczy, że rodzic jest gorszy od przodka, który opiekując się w buszu noworodkiem, nie mógł sobie pozwolić na to, by niemowlę płakało, bo w ten sposób stanowiłoby zagrożenie dla życia rodziny.

Dziecko ma się uśmiechać, a rodzic ma być zawsze blisko. Ma pokazywać swoją akceptację nawet wtedy, kiedy wydawać by się mogło, że intuicja podpowiada, że trzeba być stanowczym i powiedzieć „nie, nie podoba mi się to”. Rodzic ma dzisiaj cicho przypatrywać się swobodnej, nieakceptowalnej społecznie ekspresji emocji. Jakby się zapomniało, że emocje można nauczyć się uzewnętrzniać na wiele sposobów.

Nie pokazuj dziecka światu

Pytanie za sto punktów? Dlaczego zwolennicy rodzicielstwa bliskości propagują długie przebywanie z dziećmi w domu, nie biorą pod uwagę wysłania malucha do żłobka czy przedszkola, a gdy dziecko dorasta, podkreślają zalety edukacji domowej? Odpowiedź jest prosta. Ponieważ ich styl opieki nad potomstwem nie sprawdza się w świecie zewnętrznym.

Niestety świat się nie zmieni dla dzieci. To my jako rodzice musimy wychowywać dzieci tak, by odnalazły się w świecie, takim, jaki jest. I nawet jeśli bardzo chcemy, by żyło się naszym maluchom jak w raju, to rzeczywistości nie zmienimy. Historia nie zna takich przypadków, by ogół dostosowywał się do większości.

Nie wychowuj. Co w zamian?

Można się umówić, że kilkulatek, który nie zna kar, nagród, podniesionego głosu, do którego od urodzenia przemawia się spokojnie, ciągle tłumacząc, nie zabrania się, by nie ograniczać rozwoju, nie decyduje o czasie odstawienia od piersi, nie planuje „wyprowadzki” do własnego pokoju, nie ogranicza czasu z rodzicami, będzie umiał doceniać taki sposób opieki i odnajdzie się w nim doskonale.

Można wierzyć, że nie ma różnicy między „wychowanymi” a „nie-wychowywanymi” dziećmi.Przymykać oko na oczywisty fakt, że świat woli dzieci „grzeczne” (nie mylić z „przestraszonymi” czy „zahukanymi”) niż „niegrzeczne”. Można.

Jednak prawda jest taka, że mało który dorosły z entuzjazmem będzie oglądał próby „wytłumaczenia” dwulatkowi, czemu nie wolno wyrzucać wszystkich rzeczy z szuflad u babci. Mało kto z osób, które „nie są zachwycone wygadanym trzylatkiem” zrozumie, czemu dziecko testuje swoje możliwości, nie zważając na rodziców, próbujących odwrócić uwagę od niebezpiecznej zabawy. W prawdziwym życiu nie znajdzie się wielu, którzy pochwalą i przychylnie spojrzą na rodziców, którzy głaszczą po głowie malucha wpadającego w histerię oraz bez mrugnięcia okiem oglądają bitwę na jedzenie w restauracji. W myśl zasady: od dziecka nie można wymagać więcej niż jest „ono w stanie”. Przecież ci, którzy nie przeczytali „mądrych książek” i nie wiedzą, że dzisiaj w „modzie jest niewychowywanie” reagują intuicyjnie: są zaskoczeni, zmęczeni krzykiem, a często poirytowani. Gdy mogą wyjść z pomieszczenia, w którym rozgrywa się „dramat” w porządku, gorzej, gdy są zmuszeni na to wszystko patrzeć i często w tym przedstawieniu uczestniczyć.

Gdy pojawia się drugie dziecko

Trudno oprzeć się wrażeniu, że rodzicielstwo bliskości zostało stworzone dla mam jedynaków, niepracujących, niezwykle cierpliwych, dostosowujących całe swoje życie do dziecka, raczej niezabierających maluchów do kina, teatru, kościoła, restauracji, gdzie trzeba zachować się w pewien określony sposób.Dlatego rodzice wybierający ten styl są często obrażeni, że świat nie rozumie ich „nowoczesnego myślenia”, zdenerwowani, gdy ktoś myśli inaczej.

Gdy pojawia się drugie dziecko, rodzice zazwyczaj „mądrzeją”, już nie zatracają się w tłumaczeniu, pokazywaniu, proszeniu, powtarzaniu i potrafią spojrzeć z dystansem na to, co do tej pory robili. Zaczynają słuchać nie „modnych ekspertów”, ale intuicji. I oddychają z ulgą. Ułatwiają sobie życie, sięgają po smoczek, gdy jest taka potrzeba, używają wózka, pozwalają maluchowi trochę się poirytować (nie mylić z zostawianiem niemowlaka samego, gdy płacze), gdy chcą, bez wyrzutów sumienia zatrudniają nianię, wysyłają do żłobka, dbają o własne potrzeby, czas dla siebie, kręgosłup.