Rodzice mają dość. Jest petycja. NIE dla zdalnej nauki

Mimo że do początku nowego roku szkolnego jest jeszcze sporo czasu i wiele może się jeszcze wydarzyć, rodzice nie są bierni. Nie chcą pozostawić spraw swojemu biegowi. Obawiają się, że społeczeństwo na wakacjach nie będzie myśleć o edukacji, a pod koniec sierpnia ogłoszona zostanie wiadomość o kontynuacji zdalnego nauczania. Rodzice postawieni zostaną przed faktem dokonanym, a dzieci zostaną zmuszone do dalszej pracy w trudnych warunkach z wszystkimi jej konsekwencjami.

Co robią rodzice? Wiele. Mówią wprost jak w ich szkołach wyglądała edukacja zdalna (zazwyczaj słabo), jak przymusowa izolacja wpłynęła na ich pracę (o trudnych warunkach pracy, strachu, lęku przed zwolnieniem, zmęczeniu). Piszą o niełatwych zachowaniach dzieci, o coraz większym rozczarowaniu, zniechęceniu, agresji, smutku. Pojawiają się też głosy osób rozważających ubieganie się od skarbu państwa o odszkodowanie. Rodzice gromadzą się na forach internetowych i planują strajki. Z myślą o dzieciach i „normalności”.

Nie dla zdalnej szkoły od września

Petycję (FB Strajk Rodziców i Nauczycieli- NIE dla zdalnej edukacji) w kilka dni podpisało blisko 56 tysiące osób. Udostępnialiśmy ją na profilach FB sosrodzice.pl i kobietapo30.pl. Petycję możecie podpisać tutaj.

Dlaczego rodzice reagują już teraz? Ciekawie opisała to Katarzyna:

„Najmądrzejszą rzeczą na świecie jest krzyczeć, zanim się zostanie rannym. Nie ma po co krzyczeć, będąc już rannym – zwłaszcza śmiertelnie. Mówi się, że społeczeństwo jest niecierpliwe, ale mądrzy historycy wiedzą, że większość tyranii mogła zaistnieć dlatego, że ludzie reagowali zbyt wolno. Często konieczny jest opór wobec tyranii, która jeszcze nie istnieje. Nie ma co mówić, ze spokojnym optymizmem, że coś dopiero wisi w powietrzu. Cios topora można odparować tylko wtedy, gdy topór jest w powietrzu”. Katarzyna (za link).

Nie dla takiej „nauki”

Rośnie rozczarowanie polskich rodziców, którzy nie widzą logiki w działaniach rządu. W setkach komentarzy podkreślają, że niemal wszystko „odmrożone”, tylko nie szkoły. Pytają, komu zależy, żeby było tak jak jest? Nikt nie odpowiada na te pytania, wątpliwości, nie tłumaczy, nie przedstawia wykresów. Nie prognozuje, kiedy dzieci wrócą do szkół, a to znacznie utrudnia planowanie przyszłości.

Dzieci spotykają się na placach zabaw, na boiskach, pod szkołami, w parkach, w galeriach. Bawią się razem, spędzają razem czas. Organizowane są półkolonie w szkołach (w tych samych, w których „nie da się” uczyć dzieci), można wyjść na basen, wyjechać na wakacje, na prywatne lekcje, pójść w wiele miejsc. Uczyć się w tradycyjnym wydaniu „nie da się”. Dlaczego?

Niektórym nowa rzeczywistość odpowiada. Odnaleźli spokój w tej formie nauki, doceniają możliwość nauczania dzieci w „swoim tempie”, w wybranych godzinach, w sprzyjających warunkach domowych.  Większość ma jednak dość!

Obok szkół państwowych, w których w wielu miejscach nie było możliwości prowadzenia zajęć dydaktycznych dla klas 1-3, funkcjonują szkoły prywatne, gdzie rzeczywistość wyglądała dużo lepiej. Na mapie placówek edukacyjnych znalazły się chlubne wyjątki, co bardzo cieszy (do których dzieci mogły uczęszczać, uczestniczyć w zajęciach online lub tradycyjnych, w mniejszych grupach). Dla kontrastu można przywołać szkoły w Niemczech, Szwecji i w innych krajach, gdzie edukacja tradycyjna ma się lepiej niż w Polsce (na nowych warunkach, jednak funkcjonuje).

W Polsce słyszymy, że się nie da, bo przepełnione klasy, za mało nauczycieli. To rodzi zrozumiały bunt. I różne pomysły, które są rozwiązaniem połowicznym. Pojawiają się głosy o to, by przejść na edukację domową…a nawet założyć własną…szkołę.

Póki co…nic nie wiadomo, a stres rośnie. Tak jak nierówności między dziećmi.