Rodzic z dzieckiem w szpitalu – polska rzeczywistość – LIST

Pierwsze chwile z nowo narodzonym dzieckiem są piękne, przepełnione radością, miłością i troską. O tej ostatniej będzie ten list.

Niestety niedługo po porodzie nasz syn zachorował. Podejrzewano zapalenie płuc. Choroba u noworodka rozwija się w błyskawicznym tempie, dlatego mieliśmy bacznie obserwować dziecko i reagować na każdą zmianę. Częstotliwość kaszlu się zwiększyła, a ponadto pojawiło się ulewanie praktycznie po każdym posiłku, pojechaliśmy więc do szpitala dziecięcego w Bydgoszczy (przyp. red. Wojewódzki Szpital Dziecięcy im. Józefa Brudzińskiego)  i tak zaczęła się nasza przygoda.

Po przyjęciu syn dostał antybiotyk oraz podawano mu tlen. Samo przyjęcie poszło dość sprawnie, nie było dużo ludzi, a mimo wszystko zostaliśmy przyjęci z niemowlakiem jako pierwsi. Opieka lekarska również była na poziomie. To chyba tyle pozytywów o tym przybytku.  Chciałam opisać warunki, z jakimi muszą się mierzyć świeżo upieczone mamy, często jeszcze w połogu, karmiące piersią, a także rodzice starszych dzieci na oddziale Pneumonologii i Alergologii z Pododdziałem Niemowlęcym w Bydgoszczy przy ul. Chodkiewicza

Każda młoda mama pragnie być ze swoim dzieckiem, jak się okazuje jest to przywilej, za który trzeba płacić zdrowiem; bólem kręgosłupa, siniakami, a także gotówką. Miejsce do spania dla rodziców to fotel rozkładany do pozycji półleżącej. Jedną czy dwie noce można tak przespać, ale nie 7 czy 14. Rozumiem, że szpital to nie hotel, ale lepiej byłoby wstawić łóżko polowe, albo chociażby składany materac, żeby można było się wyprostować, a nie całą noc spędzić w półzgięciu, a rano budzić się z siniakami na nogach od poręczy fotela czy zdrętwiałymi kończynami. W części dla starszych dzieci rodzice spali na łóżkach z dziećmi. O ile jest to możliwe z 2 czy 3 latkiem to z 7 czy 8 robi się już kłopotliwe.

Wracając do pieniędzy, za to że rodzic zostaje z dzieckiem w szpitalu ponosi opłatę w wysokości 18 zł za dobę. Ma to być zwrot kosztów za zużycie wody, prądu i chyba powietrza, bo przeliczając to na miesiąc, wychodzi ok. 540 zł za osobę. Nasza 4 osobowa rodzina nie zużywa tyle wody i prądu miesięcznie, a uwierzcie toaleta w szpitalu z dzieckiem pozostawionym w sali ogranicza się do minimum. Trzymanie kilku produktów w lodówce z kilkudziesięcioma innymi osobami chyba też nie powinno być tak kosztowne.

Karmiłam synka piersią, nie przysługiwało mu żadne jedzenia, przez 24h/dobę zajmowałam się nim, wyręczając tym samym pielęgniarki. Można powiedzieć, że byłam tam na etacie jako opiekunka, a żądano od nas jeszcze opłat. Jedno czy dwoje dzieci przebywało bez rodziców i pozostawało pod opieką szpitala. To nam dało obraz tego, jak potrzebni są tam rodzice. Niemowlaki bardzo dużo płakały, a panie pielęgniarki karmiły je tylko i przebierały. Co by się działo, gdyby tak zostawić tam kilkanaścioro dzieci? Chyba nic innego nie można byłoby robić oprócz pielęgnacji, a gdzie tu podać wszystkim leki, przygotować inhalacje, zaprowadzić na badania, przebierać pościel i jeszcze wiele innych rzeczy.

A teraz coś o warunkach sanitarnych. Jedna łazienka na kilka sal dla rodziców była niedogodnością, ale awaria kranu na sali trwająca kilka dni to już przesada. Zlew służył nie tylko do mycia rąk, ale również pełnił funkcję wanienki oraz umożliwiał higieniczne przewijanie dziecka, bez konieczności wychodzenia na korytarz i narażania go na przeciągi.

Poza tym na całej szerokości ściany była szyba dzieląca nas z gabinetem, w którym przebywały pielęgniarki. Zero intymności i komfortu psychicznego. Szczególnie po tym, co miało nastąpić.

Trafiłam na salę z płaczącym niemowlakiem bez rodziców oraz z dzieckiem, które miało alergię, która później okazała się jednak nie alergią tylko chorobą zakaźną, która wymagała dokładnej higieny. Bez kranu było to trudne, a strach przed zarażeniem ogromny. Zamiast dać dziecku jakaś izolatkę, to dostali jedynie zakaz wychodzenia z sali, co jeszcze bardziej wzbudziło mój niepokój.

Po 9 nocach na niewygodnym fotelu z non stop plączącym dzieckiem bez mamy, brakiem kranu i łazienki, a także strachem przed niezdiagnozowaną choroba dopadł mnie kryzys. Z płaczem opowiedziałam wszystko mężowi, a on zajął się resztą. Poszedł do dyrektora na rozmowę. Sprzecznych informacji i tłumaczeń nie było końca.

Co z płaczącym dzieckiem bez rodziców? Dyrektor polecił wzywać pielęgniarki, bo to ich obowiązek, ordynator oddziału z kolei mówiła, że nie są placówką opiekuńczą, tylko leczniczą, a  pielęgniarki w wolnej chwili  mogą uspokoić dziecka. No chyba nie miewały takich chwil. Szkoda tylko, że nikt nie pomyślał o budzących się przez płacz, innych chorych dzieciach i ich rodzicach. Oczywiście szkoda nam było płaczącego malucha, jednak dziwnym trafem po skardze dziecko się uspokoiło i do końca naszego pobytu prawie ciągle spało. Niestety części  pielęgniarek nie umknęła skarga i przeszywały mnie zabójczym spojrzeniem zza szyby, brakiem odpowiedzi np. na moje dziękuję za jakąś opiekę nad moim dzieckiem, złośliwe komentarze pod drzwiami. Niektóre panie zachowywały się jakby pracowały za karę, aroganckie, bez pasji, znudzone drugim człowiekiem.

Cały pobyt był dla mnie bardzo trudny nie tylko ze względu ma chorobę dziecka, ale również na warunki i atmosferę tam panującą.  Mam nadzieję, że już nigdy więcej nie będzie potrzeby tam  wracać. Ania