Na poród? Tylko nie z własną mamą!- List

Dostaliśmy taki oto list i publikujemy go na wyraźną prośbę Autorki:

„Nie wierzyłam mojej przyjaciółce, gdy mówiła, że asysta mamy przy porodzie to nie najlepszy wybór. Odradzała mi to nawet siostra, ale zdecydowałam się, że urodzę z mamą i teraz żałuję.

Jednak od początku. Mój mąż niestety nie mógł być przy porodzie. W ostatnim miesiącu ciąży przebywał poza granicami kraju, bez możliwości powrotu na poród. Nie było opcji, że się pojawi. Wiedziałam o tym, że taką ma pracę, ale paradoksalnie czułam do niego niechęć i żal, przecież miał się urodzić nasz syn, nasze pierwsze dziecko, a jego nie było….Tak chciałam, żeby coś zrobił, żeby jednak się pojawił. Tak podpowiadało serce, a rozum? Wiedziałam, że go nie będzie, ale podświadomie marzyłam, że to on przetnie pępowinę.

Nie musiałam myśleć długo nad tym, z kim urodzę, kto będzie w zastępstwie  stał przy moim łóżku. Naturalne wydawało mi się, że będzie to moja mama. Przecież sama mnie urodziła, jest kobietą, wie, jak ważny to dzień dla każdej z nas….Była to odpowiednia osoba na odpowiednim miejscu – tak mi się bynajmniej wydawało. Rozmawiałam o tym z mężem – mówił, że to moja decyzja, on nie chciał niczego narzucać, ani sugerować. Nie krytykował wyboru mamy, jego teściowej.

Niestety nie był to dobry wybór. Myślę, że jeden z gorszych.

Na drugi dzień po porodzie rozmawiałam o tym szczerze z położną, która przyjmowała poród – przyznała, choć niechętnie, że asysta mamy przy porodzie to raczej kiepski pomysł. Zasugerowała, że lepszym wyborem jest duola lub przyjaciółka. Choć dodała, że miała tylko kilka takich sytuacji, że przy porodzie była mama rodzącej. Dlaczego lepiej nie decydować się na mamę?

Świetnie pokazała to moja mama na sali porodowej – była kłębkiem nerwów, który rzucał iskrami na prawo i lewo – pielęgniarki, położną, lekarzy, czepiała się o wszystko, zgłaszając mnóstwo zarzutów. Ja wiem, że bała się i chciała jak najlepiej, że czuła się odpowiedzialna za mnie i za wnuka, ale doprowadzało mnie to do szału i zamiast uspokajać irytowało do potęgi. Zwróciłam jej raz uwagę, że ma się uspokoić, błagałam między skurczami, żeby wyszła. Ona uparła się, że musi być obok i że nie wiem, co mówię. W tym momencie traktowała mnie jak dziecko, a nie jak zmęczoną i sfrustrowaną kobietę. W końcu na moje błagalne spojrzenie stawiła się za mną położna, która zauważyła, że akcja zwalnia, że sytuacja nie wygląda najlepiej. Gdy mama opuściła salę, akcja przyspieszyła, urodziłam.

To doświadczenie zamiast nas zbliżyć do siebie pozostawiło niechęć. Teoretycznie nic się nie stało, ale…potwierdziło się to, co mówiło mi sporo osób – matki są zbyt emocjonalnie związane z córkami, by pomóc im w trakcie porodu. Lepiej żeby stały przed salą, szpitalem, czekały przy telefonie niż były tuż obok… Nie wierzyłam i spróbowałam, a teraz myślę, że mogłam wybrać lepiej… Dlatego o tym piszę, być może jakaś kobieta, która rozważa wybór mamy to przeczyta i zastanowi się jeszcze raz….Magda”

Co o tym sądzicie? Potwierdza to stereotyp, że porody z mamami są najgorsze?

Istnieje przecież teoria, że podczas porodu mama może podświadomie nie pozwalać córce urodzić dziecka, uniemożliwiać narodzić się do roli matki. Niektórzy twierdzą, że w takich momentach intensyfikuje się niezdrowa rywalizacja, która utrudnia cały proces przychodzenia dziecka na świat… A może porody z mamami to raczej bardzo indywidualna sprawa? I wszystko zależy od relacji łączących córkę z mamą?

Z kim rodziłyście dziecko? Wyobrażacie sobie poród z własną mamą?