Poronienie – temat, którego nie ma?

„Co zrobimy z tym”? – pielęgniarka na sali porodowej.

„Dlaczego oni chcą chować kilkutygodniowe…hmmm…szczątki…Czy to normalne”? – znajomi pary, która straciła dziecko.

„Pani nie płacze,  będzie kolejne, głowa do góry.” – lekarka szeptem do kobiety, która straciła dziecko. Gdy to nie działa i szloch jest coraz głośniejszy- „Proszę się uspokoić. Żadnych histerii. Nie jest tu Pani sama.” – wskazując gestem na łóżko obok, na którym leży kobieta z kilkugodzinnym noworodkiem.

Polska rzeczywistość. Codzienność wielu szpitali. Szok. Niedowierzanie. Niezrozumienie. Brak delikatności. Bagatelizowanie. Przemilczanie. Poczucie straty i kompletnego niezrozumienia…To problemy, z którymi mierzą się rodzice tracący dzieci.

Według różnych statystyk, każdego dnia w Polsce około 100 rodzin traci dziecko. Niestety trudno jednoznacznie zweryfikować te dane, bo nikt w Polsce nie prowadzi wiarygodnych zestawień, a wiele ciąż kończy się tak szybko, że przyszłe mamy o swojej tragedii, osobistym zawodzie nie mówią…nawet lekarzowi.

Poronienie…Nie lubię tego słowa

Większość kobiet, które ronią, nie lubią tego słowa. „Poronienie” to takie bezosobowe. Wolą wierzyć, że ich aniołki zmieniły tylko datę urodzenia niż w to, że umarły, odeszły.

Ból i poczucie straty, które odczuwają są zbyt duże. Zwłaszcza jeśli inni starają się wmówić, że nic się nie stało. A przecież „coś” się jednak stało. Straciłaś/straciłeś dziecko. Nie ma znaczenia jakie było małe…Ono istniało. I nawet społeczny nacisk, by szybko o nim zapomnieć tego nie zmieni.