Moje dziecko nie chce jeździć w wózku – LIST

„Wiecie jak drażni widok grzecznie siedzących niemowląt w wózkach, tych wszystkich, które od razu zasypiają położone w gondoli, kiedy Twój maluch nie zachowuje się jak „normalne dziecko”? Ja niestety wiem i chciałabym się podzielić z Wami naszą historią, być może w ten sposób komuś pomogę. Może przeczyta to jakaś mama lub tata, która zrozumie, że czasami dzieci takie już są i nie da się ich zmienić? I w ten sposób nie będzie próbowała popełniać tych samych błędów, które ja mam na sumieniu?

Mój synek urodził się z wrodzoną niechęcią do wszelkich pojazdów i form transportu. Akceptował od pierwszych dni życia jedynie moje ramiona, później również dłonie męża. Spacer to było dla nas wielkie wyzwanie – na początku bardzo się buntowałam i drażniła mnie sytuacja, bo był tylko płacz i głośne protesty. Próbowaliśmy różnych sposobów kołysania, podnoszenia oparcia, wkładania do wózka najróżniejszych zabawek i gadżetów, różnych pór wychodzenia na zewnątrz. Nic nie pomagało. Był protest, czy to chłodno, czy ciepło, czy słońce za chmurami, czy rozpraszające się na budce wózka.

Ktoś podsunął nam „genialny” pomysł, by synkowi pozwolić się wypłakać…Niestety z powodu desperacji i wielkiego zmęczenia uległam. To jeszcze pogorszyło sprawę, bo tak jak synek płakał dopiero wkładany do wózka, tak od tego momentu zaczynał płakać po wyjściu z domu, gdy zorientował się, że czas na spacer. Skutek był taki, że zamiast relaksować się wspólnie na świeżym powietrzu, denerwowaliśmy się i znienawidziliśmy spacery.

W konsekwencji spędzaliśmy spacer na krzykach lub noszeniu zadowolonego niemowlaka (gdy aura na to pozwalała) i pchaniu wózka brzuchem. Zdaję sobie sprawę jak to musiało wyglądać….

Ulżyło mi dopiero, gdy kupiliśmy nosidło dla niemowlaków. I się skończyło – wkładałam synka do środka przed spacerem, zabierałam ze sobą wózek i odkładałam, gdy zasnął do gondolki, dzięki temu zyskując swobodę i odciążając kręgosłup. Nie było to rozwiązanie idealne, ale na pewno lepsze niż walka z małym dzieckiem, który za żadne skarby świata nie chciał „ustąpić”.

Moje wnioski?

• lepiej zaspokajać potrzeby dziecka niż z nimi walczyć,
• lepiej zaufać dziecku niż wierzyć w mity, że każde dziecko lubi jeździć w wózku (wiele razy to słyszałam),
• nie ma sensu się obwiniać, ale próbować odnaleźć się w nowej sytuacji,
• spacer może być naprawdę przyjemnością – zawsze jest jakieś rozwiązanie – jak nie nosidło to kocyk i leżenie pod drzewkiem w parku, gdy aura na to pozwala.

Każde dziecko może polubić spacer, także to anty-wózkowe.”

Kasia