Jestem kurą domową i jestem z tego dumna!

Zaniedbana, chodząca do popołudnia w piżamie i z papilotami we włosach. Zgorzkniała, marudząca, wiecznie zmęczona. Kobieta bez ambicji. Jej życie kręci się wokół rodziny, to jej poświęca cały swój czas, spędzając dnie na opiekowaniu się dziećmi, praniu, gotowaniu i sprzątaniu. Nic innego jej nie interesuje. Nie ma żadnego hobby, bo dla niej pasje to dziecinada. Nie lubi czytać książek, nie chodzi do kina czy teatru – bo szkoda na to kasy. Często jest też leniwą egoistką, której nie chce się pracować. Nie przeszkadza jej, że jest utrzymywana przez męża. Uważa to za jego obowiązek. Kto to taki? „Kura domowa” a raczej jej stereotypowy, lecz nadal silnie zakorzeniony w społeczeństwie obraz. Pojęciu temu nadano mocno pejoratywne znaczenie. Jednak czy tak jest naprawdę? Czy bycie „kura domową” to wstyd?

Bycie z dzieckiem to nie jest strata czasu

cute young woman with cat

Jeszcze jakiś czas temu w środowisku młodych ludzi rozpoczynających pracę przeważało przekonanie, że to kariera jest w życiu najważniejsza. Najpierw należy zdobyć wymarzoną, dobrze płatną pracę, ukończyć kilka kursów językowych i dokształcających, kupić mieszkanie, samochód, rozwinąć swoje pasje i zainteresowania, spełnić największe marzenia, zwiedzić trochę świata, „wyszaleć się”, by dopiero potem móc pozwolić sobie na dziecko i stabilizację. Rodzina bowiem oznacza pożegnanie się z dotychczasowym życiem i przeobrażenie w domowy robot wielozadaniowy, bez funkcji czasu dla siebie.

Wiele dziewczyn na hasło „kura domowa” reaguje alergicznie. Zostanie nią traktowane jest jako porażka życiowa a przyznawanie się do bycia nią to wstyd. Wydaje się jednak, że galopujący wyścig szczurów, dotyczący zwłaszcza roczników demograficznych wyżów początku lat 80., zaczyna powoli zwalniać…

Coraz więcej kobiet, zmęczonych nieustanną rywalizacją i życiem w ciągłym biegu, na powrót zwraca się w stronę spokojnego macierzyństwa. Zapytałam pięć znajomych mam czy zamierzają wrócić po urlopie macierzyńskim do pracy. Jak się okazało – cztery z nich chcą pozostać w domu lub podjąć pracę w niepełnym wymiarze godzin. Oczywiście może to przypadek a tak małą grupę z pewnością nie można uznać za reprezentatywną. Jednak tego typu opinie coraz częściej można znaleźć na forach internetowych, potwierdzają to również przeprowadzane ankiety. Młode mamy – jeśli warunki finansowe nie stoją na przeszkodzie – z chęcią pozostają w domu z dzieckiem, decydując się przykładowo na urlop wychowawczy. – Pierwsze trzy lata są najważniejsze dla rozwoju dziecka. Powinno ono być wtedy z mamą. Nie wyobrażam sobie, żeby rocznego smyka zostawić z kimś obcym i wrócić do pracy na pełny etat – tłumaczy Patrycja, mama czteromiesięcznego Jasia. Kobiety zaczynają na nowo dostrzegać wartość macierzyństwa, poświęcenia się dla dziecka. I nie uznają tego za stratę czasu a inwestycję na przyszłość. Pozostanie w domu nie oznacza też całkowitej rezygnacji z życia towarzyskiego i zawodowego. Dzisiejsza „kura domowa” znacznie odbiega od jej stereotypu. Dziś wiele mam mówi z dumą o swej nowej roli.

Praca nie musi oznaczać wyjście z domu

Naprawdę nie chcesz wrócić do pracy?! – wielu na naszą decyzję o pozostaniu w domu z dzieckiem zareaguje z niedowierzaniem. Czasem będą nam współczuć. Przecież od tego ciągłego siedzenia w domu można zwariować! Poza tym robiąc sobie tak długą przerwę w pracy, wypadniemy z branży, przestaniemy być  konkurencyjni i nasza kariera zawodowa z pewnością na tym ucierpi. Jednak praca nie musi być od razu na pełny etat a zarabianie pieniędzy nie zawsze wiąże się z potrzebą spędzania poza domem kilku, kilkunastu godzin dziennie i pozostawienia dziecka pod opieką innych.

Wiele mam z sukcesem łączy pracę z opieką nad maluchem. Kobiety pracują w niepełnym wymiarze godzin, na umowę o dzieło, umowę zlecenie, w weekendy. Zakładają też własne firmy. Fakt – nie wstają regularnie o szóstej, by na punkt ósma pojawić się w pracy i spędzić tam cały dzień, mają więcej swobody i często mogą same decydować o formie i czasie wykonywanego zlecenia. Nierzadko robią to w domu. Kiedy? Najczęściej wtedy, gdy dziecko śpi. Wczesnym rankiem, podczas przedpołudniowej drzemki, nocami. Czasami godzinę czasu zyskują dzięki dziadkom, którzy zabiorą smyka na spacer.

Pogodzenie życia zawodowego z byciem mamą na pełny etat to niełatwa sprawa, ale to robią. Często zupełnie nie dlatego, że muszą a dlatego, że chcą. Chcą się rozwijać a przy tym trochę zarobić. A co często mogą usłyszeć od innych? Niestety wiele osób nadal uważa, że jeśli kobieta decyduje się na pozostanie w domu z dzieckiem, to z pewnością nie chce jej się pracować.

„Kura domowa” z pasjami

Współczesne „kury domowe” to „kury” z pasjami. Kobiety, by móc oderwać się na chwilę od codziennych obowiązków, zakładają blogi, zapisują się na kursy językowe, rozwijają swoje zainteresowania, uprawiają sport…Cenią sobie czas spędzony z dzieckiem, nie zapominając równocześnie o swoich potrzebach. Są ambitne, zaradne i zadowolone ze swojego wyboru. I z pewnością nie można o nich powiedzieć, że się lenią. Pomimo to są nieustannie poddawane krytyce. Taka młoda a pozwoliła z siebie zrobić gospodynię! Pewnie ci się nudzi cały dzień w domu? Nie przeszkadza ci, że nie zarabiasz na siebie? –  takie słowa możemy usłyszeć najczęściej z ust… kobiet. Tak.

To właśnie my, inne mamy, potrafimy być tutaj najbardziej surowe i z łatwością przychodzi nam osądzanie czyichś decyzji. Ktoś powie: jasne, a ja znam takie matki, którym nic się nie chce robić. Potrafią całe dnie spędzić na oglądaniu telewizji, malowaniu paznokci i zakupach przez internet. Z drugiej strony nie można powiedzieć, że jeśli kobieta wraca do pracy, nie zajmuje się domem. Zgadzam się. Często to kwestia wyboru (czynnikiem decydujący w wielu przypadkach są finanse rodziny). Jednak nie oceniajmy pochopnie decyzji młodych mam. Te, które pozostały z dzieckiem w domu czyli przysłowiowe „kury domowe” to już coraz rzadziej „tylko” kucharki i sprzątaczki, opiekujące się dzieckiem a coraz częściej po prostu szczęśliwe, spełnione i zadbane kobiety, przeczące wszelkim stereotypom.