Konkurs w przedszkolu? „Matki pozwólcie matkom żyć”

W każdym przedszkolu organizowane są konkursy: najczęściej plastyczne. Tematyka różna – stworzenie rysunku, pracy plastycznej płaskiej – techniką dowolną, pracy przestrzennej. Zdarzają się konkursy na karmnik dla ptaków, ekologiczną torbę, najpiękniejsza kartkę świąteczną, karnawałową maskę, statek z materiałów wtórnych, itd.

Założenia są proste – możliwość wykazania się najmłodszych przy niewielkim wsparciu rodziców. W praktyce jest często odwrotnie. To rodzice tworzą prace, wystawiając je na konkurs, a latorośle podają mamie czy tacie kredki…W konsekwencji powstają pracę mamy Julki, taty Gabrysia i dziadka Pawła. A dzieci? Uczą się ostrej sztuki rywalizacji od najmłodszych lat.

 

Świetnie ten fenomen opisała jedna z mam na jednym z forum dla rodziców:

„To matki matkom zgotowały ten los.

Kiedy na drzwiach przedszkola zawisł kawałek bristolu z wypisaną nań informacją, że do 16.03 dzieci mogą składać kartki wielkanocne na KONKURS, który to rozstrzygnięty będzie w poniedziałkowy poranek, przyjęłam to ze spokojem. Jestem wszak matką- weteranką, przeżyłam przygotowania moich latorośli do niezliczonych odmian współzawodnictwa w świecie krasnali. Najbardziej hardkorowy był konkurs piosenki dziecięcej, gdy nagle okazało się, że tylko Małgośka śpiewała puszka-okruszka, reszta rodziców uznała bowiem, że „miłość miłość w Zakopanem, polewamy się szampanem, nanana” jest równie niewinna, jak dziewica Orleańska i opowiada o wyjeździe na ferie z rodziną, a „ja uwielbiam ją, ona tu jest i tańczy dla mnie” to współczesna historia miłości Dziadka do Orzechów i baletnicy. Także ten. Kartka świąteczna.

W sobotę wyjęłam z tajnej skrytki, jaką posiada każdy rodzic dzieci w wieku 5 wzwyż ( w której to skrytce jest zazwyczaj wszystko, tylko, klasycznie, nie to, co o 22 dziecko przekazuje, że potrzebne jest na jutro) wszelkiej maści arkusze pianek, filców, tekturek, piórek, rurek i innych przydasiów, posadziłam młodzież przy stole i zakrzyknęłam- róbta co chceta, byle zawierało jajko, kurczaka bądź inny element skojarzeniowy.

Radosna TFUrczość pięciolatki wyewoluowała w baranka, któremu z dupy wystają żonkile w fazie kwitnięcia. Podpisałyśmy dzieło inicjałem i zaniosłyśmy do przedszkola, gdzie powitały nas między innymi:
– naturalnej wielkości baranek zrobiony metodą quilingu, podpisany: Jaś, 4 lata, grupa Gwiazdek,
– ręcznie pleciony kosz wiklinowy 2 d z pełnym wyposażeniem wyszytym włóczką Zuzia, 5 lat, Słoneczka,
– wydzierganą szydełkiem białą serwetkę z zadziornie różowym napisem „Alleluja”- Kasia, Planetki, lat 3.
No kurfa.

Ja, oczywiście, nie odmawiam dzieciom talentu. Może rodzice powyższych progenitur zamiast gryzaków oswajali dziecięcia swe ze sztuką, rękodzielnictwem, eko-modą. Może zamiast wierszy Tuwima czytano takim brzdącom do poduszki dzieła klasyków greckich w oryginale. PRZYPUSZCZAM, ŻE WĄTPIĘ. Tym bardziej, że w szatni kiblujemy koło wspomnianej Zuzi, stąd wiem, że blondwłosy ten aniołek ma problem z założeniem kapci na prawidłową stopę i mimo że ma tylko dwie opcje, jest w stanie pomylić się pięć razy.
Matki. Pozwólcie dzieciom tworzyć baranki z żonkilami w dupie, kurczaczki w osranych skorupkach, zające z jednym oczkiem bardziej. Nie bądźcie jak mama Jasia, Zuzi, Kasi. Nie twórzcie klik Matek Współzawodniczących, Matek Cierpiętniczych, Matek Od pięciu lat nie wypiłam ciepłej kawy. Matki, dajcie Matkom żyć!” /pisownia oryginalna/ źródło

Zgadzacie się z powyższym apelem jednej z Mam?

Biorąc pod uwagę liczbę komentarzy, na pewno tak.

Konkursy w przedszkolach, a także szkołach jawią się rodzicom jak pole bitwy, przykry obowiązek, z którym nie wiadomo, co zrobić. Angażować się i pomóc dziecku zdobyć nagrodę, czy może postąpić uczciwie i patrzeć jak córka czy syn po raz kolejny doświadczają rozczarowania?

Niestety problemem są nie tylko nalegania dzieci, czy postawa innych rodziców, ale również decyzje jury oceniające przyniesione prace – w wielu przedszkolach pierwsze miejsca zdobywają prace rodziców, nie wyróżnia się tych samodzielnie przygotowanych przez przedszkolaki.  A to błąd! Doceniając te wszystkie „normalne, bo niedoskonałe” plakaty, kartki czy kurczaki wielkanocne, które widać, że przygotowały najmłodsi, można by było zminimalizować  pokusę zbyt dużego zaangażowania rodziców, wykonujących prace za dzieci….

Tymczasem dzieje się inaczej. Promuje się oszustwo. Dzieci widząc, co się dzieje, otrzymują „cenną”, bolesną lekcję pod tytułem: „po co się starać…”. Pojawia się też inna postawa: wymuszające na rodzicach przez dzieci większe zaangażowanie, by w końcu odebrać upragnioną nagrodę. Maluchy nalegają, by mama czy tata „pomogły bardziej”, żeby praca była „taka jak inne”. Dzieci proszące rodziców o „pomoc”, a w praktyce o samodzielne przygotowanie pracy nie chcą czuć się gorsze….Co ma zrobić rodzic? Ulegać? Tłumaczyć?

Na koniec mamy jeszcze jeden apel. Niech kadra przedszkola organizuje kilka konkursów w roku…dla rodziców przedszkolaków… Tak, by rozwiązać problem u podstaw.

Co Wy na to? ;)

Przeczytajcie również inny post na ten temat.