Kiedy dziecko boi się matki

Mama pełni jedną z najważniejszych ról w życiu każdego człowieka. Nie tylko przeważnie łączy ją biologiczna więź z własną pociechą, ale też na początkowym etapie życia jest dla dziecka całym światem. Czasami zdarza się jednak, że wraz z dorastaniem maluch zaczyna obawiać się swojej rodzicielki. Wpływ na to mogą mieć różne czynniki, zarówno zbytnia oschłość kobiety w pierwszych latach życia podopiecznego, jak i wygórowane wymagania względem malca. Co należy więc zrobić, kiedy dziecko boi się własnej matki? 

Skąd bierze się strach przed mamą?

Kontakty z mamą naznaczają nas na całe życie. Skutki tej relacji dziecko odczuwa bowiem zarówno w wieku kilku lat, jak i kilkunastu, a nawet w dorosłym życiu. Pełne miłości i wzajemnej życzliwości więzy z matką sprawiają, że pociecha wyrasta potem na odważną, wartościową osobę. Niektóre dzieci w pewnym wieku zaczynają jednak odczuwać strach przed własną rodzicielką. Przy tacie, babci lub innej bliskiej osobie są o wiele swobodniejsze, radośniejsze i chętniejsze do bliskości. Kiedy tylko pojawia się mama stają się bardziej zamknięte w sobie, zdystansowane, a czasami nawet smutne. Wbrew pozorom takie zjawisko nie jest jednak rzadkością.

Ogromny wpływ mają na to stosowane wcześniej metody wychowawcze, brak odpowiedniej bliskości fizycznej czy niepoświęcanie dziecku wystarczającej uwagi.

W takich przypadkach u malca może rozwinąć się strach przed mamą, która wydaje mu się stanowczym, zimnym autorytetem. Brak właściwej reakcji na wczesnym etapie problemu najprawdopodobniej będzie negatywnie rzutować na przyszłość dziecka i nawiązywane przez niego relacje międzyludzkie.

Lęk przed mamą a wygórowane wymagania

Bardzo często dzieci obawiają się matki ze względu na zbyt wygórowane wymagania opiekunki. Niektórzy rodzice wykazują bowiem tendencję do nagminnego krytykowania swoich pociech, wyolbrzymiania ich wad i podkreślania wszelkich porażek. Takie maluchy w pewnym momencie zaczynają lękać się, że nie sprostają oczekiwaniom mamy, co idzie w parze ze strachem.

Część kobiet może też ciągle porównywać pociechę do innych rówieśników, przez co maluch czuje, że nie jest dla
matki wystarczająco dobry. Takiemu dziecku wydaje się, że nie zasłużyło na matczyną miłość, troskę i bliskość. Zazwyczaj zdarza się jednak, że mama nie zdaje sobie nawet sprawy z tego, co czuje jej podopieczny. Niespełnione ambicje z lat młodzieńczych lub chęć dorównania koleżankom z pracy mogą przysłonić kobiecie faktyczne uczucia jej dziecka. Warto więc czasami przyjrzeć się swojemu zachowaniu i zastanowić, czy aby na pewno nie krzywdzimy nim swoich najbliższych.

Co zrobić, żeby dziecko przestało się bać matki?

Ponowne zdobycie zaufania może być długim procesem, który z pewnością wymaga od rodzicielki dużego zaangażowania. Mama przede wszystkim musi zacząć w większym stopniu skupiać się na dziecku i jego potrzebach. Pamiętać o częstym przytulaniu, rozmowach, wparciu, dzięki czemu w miejsce strachu powoli zacznie wkraczać poczucie bezpieczeństwa. Zdecydowanie nie powinno się przy tym okazywać maluchowi zniecierpliwienia, albo tym bardziej krytykować go bądź upominać. W takich sytuacjach pociecha może bowiem zacząć czuć się winna reakcji matki, co jeszcze bardziej oddali rodzinę od siebie. Niezwykle istotne w całym procesie naprawiania relacji okaże się też wspólne spędzanie czasu. Warto zabrać dziecko na plac zabaw, spacer, wycieczkę do zoo czy lody.

Dzięki temu kontakt z matką powoli zacznie maluchowi kojarzyć się z czymś przyjemnym, co powinno stopniowo zredukować strach. Oczywiście nie należy również zapominać o regularnym chwaleniu pociechy i docenianiu jej postępów, nawet tych najmniejszych.

Sytuacja, w której dziecko boi się matki jest bardzo trudna dla obydwu stron. To właśnie mama powinna być jedną z najbliższych osób w życiu malca. Rodzicielka koniecznie musi więc przyjrzeć się swoim postawom oraz reakcjom na zachowania pociechy, bowiem może okazać się, że niechcący wzbudza u niej strach. Jeśli mimo podjęcia prób oswojenia lęku i naprawienia relacji, maluch nadal obawia się
własnej matki, to należy udać się do psychologa lub terapeuty, który pomoże przepracować powstały bagaż emocjonalny. 

Bibliografia:
Bakus P., Rodzina patologiczna i dysfunkcyjna – przyczyny, funkcjonowanie i konsekwencje społeczne,
Pedagogika Rodziny 2006.Dąbkowska M., Traumatyczne doświadczenia w dzieciństwie jako czynniki
ryzyka zaburzeń psychicznych wieku rozwojowego i dorosłości, Psychiatr. Psychol. Klin. 2006, nr 6 (4).