„Jak poradziłam sobie z atakami histerii u dziecka?” LIST CZYTELNICZKI

Drodzy Rodzice,

otrzymaliśmy poniższy list od Moniki, mamy dwójki dzieci, bardzo zmęczonej codziennymi „walkami” z histerią. Monika zdecydowała diametralnie zmienić swoje podejście do wychowania dzieci…i oto co się stało.

„Właściwie każde „nie” przynosiło tę samą reakcję – albo wrzask, tupanie, uderzanie na ślepo rękami albo milczenie, odwracanie się i odmowę współpracy – pójścia dalej, wejścia do samochodu, jedzenia, spania, czegokolwiek, na czym akurat nam zależało. To zachowanie nie tylko nam przeszkadzało, ale również starszemu dziecku, które nie mogło tak jak my w spokoju zjeść, zasnąć, pobawić się…Histerii trudno nie widzieć, czy ją ignorować. Z drugiej strony sama nie wiem, co było gorsze – wrzask w najwyższych tonach czy może ta dojmująca cisza i unikanie kontaktu wzrokowego.

Skutek był taki, że z naszym młodszym dzieckiem wszelkie wyjścia, a nawet zwykły spacer stawały się koszmarem. Momenty spokojne kończyły się chwilami, kiedy maluch tracił nad sobą kontrolę, a ja czy mąż załamywaliśmy ręce. Nigdy nie mogłam być pewna, co za chwilę się wydarzy, a gdy musiałam wyjść z dwójką małych dzieci – jednym „grzecznym”, a drugim „mocno nieprzewidywalnym” czułam się jeszcze bardziej zagubiona i osamotniona. W konsekwencji nawet na krótki spacer zabierałam wózek, by w razie czego móc włożyć do niego rozwrzeszczaną córkę i iść dalej, spiesząc się ze starszym maluchem do przedszkola.

Niestety problem nie mijał przez wiele tygodni, a mimo doświadczenia ze starszym dzieckiem, nie byłam sobie w stanie poradzić z młodszym. To było bardzo frustrujące.

Próbowaliśmy bowiem tak dzisiaj zachwalanej bliskości. Gdy córka się „fochowała” próbowałam ją przytulić, uspokoić, ale to jeszcze bardziej zaostrzało sytuację i prowadziło do tego, że dostawałam a to w nos, a to w piszczel. Z czasem zrozumiałam, że tak nie może być, że nie mogę narażać się na przypadkowe uderzenia i narzucać zagubionej córce. Nie zawsze przecież udawało mi się od nich uchronić, a dziecko ponad dwuletnie wbrew pozorom ma sporę siłę i trudno je trzymać w silnym uścisku, by uchronić je od samego siebie.

Poza tym nieskuteczne było tłumaczenie. Gdy córka była wściekła, po prostu nie słyszała, co do niej mówię. Teraz wiem, że to głupie, by wykładać tak małemu dziecku swoje racje w chwilach największego wzburzenia, ale zwyczajnie nie wiedziałam, co mam robić.

Istnieje takie powiedzenie, że jeśli nie jesteśmy czegoś w stanie znieść, powinniśmy to zmienić. Zatem zdecydowaliśmy z mężem, po długich debatach, że niezależnie od wieku, nasza dwuletnia córka nie może wywracać do góry nogami trybu dnia, nie zgadzamy się na to, by nasze starsze dziecko wchodziło w rolę tego cichego, spokojnego, zawsze grzecznego z poczucia, że więcej fochów nie zniesiemy. Zrobiliśmy coś pozornie prostego i oczywistego.

Gdy zauważyliśmy, że nie sprawdziło się:

• ignorowanie fochów,
• groźby i prośby,

przeszliśmy do czynów.

Gdy córka odmawiała zjedzenia obiadu, nie dawaliśmy jej czasu na histerie, nie odgrzewaliśmy obiadu później, padło hasło – albo teraz, albo wcale. Gdy córka po kilkukrotnych próbach odprowadzenia do stołu, uciekała, zwyczajnie nie dostała tego dnia obiadu. Godziny, które mijały do kolacji były straszne, ale nie ugięliśmy się. Sytuacja z odmową jedzenia nie powtórzyła się. Przeciwnie, po krótkim grymaszeniu, córka towarzyszy nam w posiłkach.

Przestaliśmy się bać własnego dziecka.

To niestety skutkowało też rozwiązaniami „na siłę”

Niestety kilkakrotnie  na siłę wkładaliśmy córkę do fotelika samochodowego, ubieraliśmy ją, myliśmy zęby, o dziwo taka stanowczość i konsekwencja, choć niełatwe, okazały się skuteczne. Córka bardzo się uspokoiła i zaczęła respektować tryb dnia i generalnie zaczęła wykonywać czynności, co do których nie byliśmy w stanie jej przekonać przez wiele godzin prośbami, tłumaczeniami i rozmowami.

Po co to wszystko tu pisze?

Rozumiem szczytne hasła o szanowaniu wolności dziecka, o wychowywaniu w zgodzie z jego prawami, ale gdy maluch psuje cały porządek dnia i uniemożliwia sprawne wyjście lub jakiekolwiek wyjście ze starszym dzieckiem, odprowadzenie do przedszkola, itd, to robi się nieciekawie. Wtedy trzeba działać. Nie ma sensu tracić czas na to, co jest nieskuteczne i frustrować się na każdym kroku, w poczuciu, że to dwulatek ma nad nami kontrolę. Każdy powinien znać swoje miejsce w rodzinie.

Mój apel jest taki – nie bójcie się być stanowczy i konsekwentni, nie bójcie się wychowywać swoje dzieci. Róbcie to z miłością i nie dajcie sobie wmówić, że krzywdzicie dziecko. I jeszcze coś – nie ma jednego idealnego sposobu dla każdej rodziny. Każdy musi wypracować swój, dlatego z góry dziękuję za wszelkie komentarze w stylu „jak możesz myć zęby dziecku na siłę”. Pozdrawiam wszystkie mamy, Monika – mama jeszcze niedawno zmęczona histeriami, dzisiaj znacznie pewniejsza siebie i szczęśliwsza”.