Huggy Wuggy – wszyscy o tym trąbią! A w czym naprawdę tkwi problem?

Nazwijmy go Krzyś. Ma dziewięć lat, chodzi do drugiej klasy. W nagrodę za dobre zachowanie rodzice pozwolili mu wybrać sobie zabawkę. Padło na pluszaka o dość dziwnym wyglądzie. Chłopiec poszedł z nim do szkoły i usłyszał od nauczyciela, że ta „zabawka zabija” i ma ją schować do plecaka, natychmiast, dokładnie zasuwając zamek. Po południu mama Krzysia odbiera e-maila od nauczycielki z poleceniem, żeby poczytać o Huggy Wuggy, że dziecko absolutnie nie ma „tego” przynosić do szkoły. Kobieta czyta i jest zaskoczona. Chłopiec rzuca zabawkę w kąt, boi się. Nie wiedział, co to za stwór. Teraz wie. Jego mama też. I jest zdezorientowana. Bo oni nie mieli pojęcia. I znajomi też nie. Teraz już wiedzą, bo o zabawce jest głośno. Czy słusznie wszyscy o niej trąbią? I w czym tak naprawdę tkwi problem?

Jaki jest prawdziwy problem z Huggy Wuggy?

Huggy Wuggy to postać pluszaka, najczęściej niebieskiego koloru, z dużą twarzą. Na twarzy uwagę zwracają przede wszystkim liczne małe ostre zęby. Pluszak jest popularny wśród dzieci, coraz chętniej kupowany. Niektórzy mówią, że…trzeba go po prostu mieć!

Huggy Wuggy pochodzi z gry…, przeznaczonej dla grupy odbiorców 16+. Tak naprawdę jest to gra, którą psychologowie mocno negatywnie oceniają i nie polecają jej dla żadnych odbiorców, niezależnie od wieku. Dlaczego? Bo jest pełna przemocy. „Zabawa” polega na tym, że Huggy Wuggy podchodzi do swojej ofiary, przytula ją i w ten sposób ją zabija.

Koszmar. Nic miłego, a tym bardziej pouczającego.

Dlaczego o Huggy Wuggy zrobiło się tak głośno?

Oczywiście maskotka nie ma mocy zabijania.

Problemem jest coś innego.

Dzieci odreagowują problemy w zabawie. Bawią się w to, co je aktualnie zajmuje, przepracowują w ten sposób pewne odkrycia, niepokoje. I Huggy Wuggy pojawiła się w odpowiednim czasie, dotyka niepokoju odnoszącego się do śmierci, bliskości (zabija podczas przytulania), zaufania. To zabawka skrojona na trudne czasy, w których aktualnie żyjemy.

Jest też druga rzecz.

Samotność naszych dzieci. To, że zostają one często pozostawione same sobie.

Rodzice nie zawsze kontrolują, co dzieci robią w internecie, jak korzystają z urządzeń elektronicznych. Niektórzy mówią, że po prostu ufają, że ich dziecko nie zrobi niczego głupiego, inni, że mają ustawione blokady i nie ma możliwości otworzenia nieodpowiednich stron, czy pobrania gier bez zgody rodzica.

Czy rzeczywiście?

Problem w tym, że dzieci „to tylko dzieci” i mądry rodzic powinien trzymać rękę na pulsie. Nawet jeśli córeczka „nigdy”, a synuś „na pewno, by tego nie zrobił”, to warto być czujnym. Bo nigdy nic nie wiadomo. Dzieci są ciekawe, lubią sprawdzać różne rzeczy, eksperymentować, łamać zasady, a rodzic jest od tego, by kontrolował, co dzieci robią.

Gry dostosowane do wieku

Bardzo istotne jest, by dzieci spędzały czas w sposób odpowiedni do ich wieku. Sięganie po nieodpowiednie gry czy filmy może, o czym alarmują eksperci, zaburzać ich rozwój emocjonalny. Może być przyczyną agresji, lęku, wycofania, a nawet depresji.

Podstawa to rozmowa z dziećmi, także na trudne tematy. Nie powinniśmy od bolesnych kwestii uciekać. Tłumaczmy. Dzieci tego potrzebują. Tak, jak naszej uwagi i obecności.