Moje dziecko jest przy mnie mniej grzeczne. Martwić się?

Dzieci wyjeżdżają na dzień do babci, czy cioci, słyszysz o tym, że są bardzo grzeczne. Zero problemów. Przywiezione do domu od progu „pokazują różki”, zaczynają się kłócić, przepychać, są głośne, a potem płaczą i nie chcą dać się przytulić. Zmartwiona babcia szczerze mówi: „bez Ciebie były grzeczniejsze”.

Podobna sytuacja w innym miejscu. Panie w przedszkolu nie mogą się nachwalić, jaką masz grzeczną córką i spokojnego, uprzejmego syna. Wystarczy, że przyjdziesz odebrać dziecko z przedszkola…zaczyna się. Marudzenie, jęczenie, odmowa współpracy. Dlaczego tak się dzieje? Nie umiesz wychować własnego dziecka, z innymi osobami jest maluchowi lepiej, a może dziecko zachowuje się tak z innego powodu niż brak wyraźnie wyznaczonych przez Ciebie granic?

Matki/Ojcowie niepotrafiący wychować swoich dzieci?

Na pierwszy rzut oka wygląda to tak: dziecko zachowuje się gorzej przy rodzicu, bo jest zagubione. Pokazuje, że problem…tkwi w mamie czy tacie, których przerasta nałożona na nich rola. Widocznie brakuje w danym domu wyraźnych zasad, konsekwencji w działaniu, a może mądrej miłości?

Jak inaczej tłumaczyć nieznośne zachowanie przy rodzicu dziecka, które w innym towarzystwie było wzorem do naśladowania?  Dlaczego maluch jeszcze kilka chwil wcześniej potrafił być „grzeczny”, nie sprawiał problemów, by po spotkaniu z rodzicem niczym jak po naciśnięciu guzika zaczął wyrzucać z siebie emocje? Na oślep i bez opamiętania?

Poczucie bezpieczeństwa

Psychologowie wskazują, że problemem nie jest zachowanie rodziców, innymi słowy nie chodzi o za małe kompetencje wychowawcze. Znaczenie ma raczej coś innego, naturalnego i zrozumiałego: poczucie bezpieczeństwa.

Dzieckiem kieruje podobny mechanizm do tego znanego nam samym. Sprawia on, że nawet osobie, która dawno temu obchodziła 18 urodziny, łatwiej „rozkleić” się w domu i wyrzucić z siebie złość i frustracje w „znanym” otoczeniu. Łatwiej wypłakać się w poduszkę czy rękaw męża w domu niż w ten sposób otworzyć się w pracy czy też na ulicy. W naturalny sposób poza domem, poza bezpieczną przystanią staramy się „kontrolować”, „trzymać nerwy na wodzy”, by dopiero w momencie, kiedy dotrzemy do domu, poczuć się bezpiecznie, pozwolić im się uwolnić.

Podobnie jest u dzieci. Maluchy w naturalny sposób wyładowują swoje frustracje, pokazują tłumione emocje w obecności rodzica. Gdy docierają do swojej „przystani”, wracają z przedszkoli, żłobków, wycieczek, zaczynają być „naprawdę sobą”. Pozwalają sobie na emocje i słabość.

Oczywiście ten „wybuch” zgromadzonych wcześniej emocji nie trwa wiecznie. Po „wyładowaniu” dziecko wraca do „normalnego”, „typowego” dla siebie zachowania, czyli jest po prostu dzieckiem, które rzadko wpisuje się w idealną wizję dorosłego.